Kendini Yaşamak

Psikolojik Danışman (Çocuk/ Ergen/Yetişkin Danışmanlığı)

Ümmühan Yasıt

24 Haziran 2024

Doğduğumuz andan itibaren kendimize ayrılan zamanı tüketen zaman tüketicileriyiz. Bu zaman içinde çevreyi, dünyayı, evreni ve diğer insanları tanımaya ve anlamaya çalışırken, en az tanıyabildiğimiz şey ise “kendimiz” olmuştur.

“Ben kimim?”

“Ne hissediyorum?”

“Amacım ne?”

“Ne istiyorum?” gibi soruları kendimize sormuyor ya da sorsak da cevabımız “BİLMİYORUM” olabiliyor. Çünkü yaşamımızda o kadar çok rolümüz var ki: anne/baba, evlat, kardeş, eş, arkadaş, akraba, meslektaş,…. vb. Bu rollerin bize yüklediği sorumlulukları yerine getirirken “kendimiz” olmayı unutuyor ya da ihmal ediyoruz. Örneğin;

• Anne-babamızı üzmemek için onlara her zaman EVET diyoruz,
• Evlendiğimizde eşimizin mutluluğuna adıyoruz kendimizi,
• Ana-baba olduğumuzda çocuğumuz için yaşamaya başlıyoruz. Ama kendimizi, kendi mutluluğumuzu ıskalıyoruz.

“Önce kendine sonra başkasına” ilkesini bencillikle karıştırıp yanlış yorumlayabiliyoruz. Bu ilke bencilce bir yaklaşım değil benci bir yaklaşımdır. Bencilik; kendi duygularımızın, düşüncelerimizin, değerlerimizin farkında olmamız ve bunu kendi penceremizden ifade edebilmemiz, kendimizi savunmamız ve sınırlarımızı çizerek kendimizi korumamız demektir. Bunu çok iyi açıklayan bir durum vardır; uçaklardaki maskeler. Uçak kabininde basınç düştüğünde açılan maskeleri önce kendimize sonra çocuğumuza ya da yanımızdakine takmamız gerektiği söylenir. Çünkü biz iyi olmadığımızda başkalarına yardım edemeyiz, önce bizim iyi olmamız gerekir. Biz mutlu olmadan çevremizdekilere mutlu hissettiremeyiz. Kendi sorunlarımızı çözmeden, kendi iç savaşlarımızı sonlandırmadan başkalarına destek olamayız. 

Özetle; kendimizden esirgediklerimizi ne başkasına verebiliriz ne de başkasında bulabiliriz.

Mutluluğumuz; ancak kendimizi yaşama cesareti gösterdiğimiz, kendimize kucak açtığımız nokta da bizi bekliyor.